Zie je uit of kijk je tegen het najaar op?
Heb jij dat ook? Dat je in september aan het nadenken bent? Hoe nu verder?
Wil ik zo doorgaan als in het voorjaar of wil ik anders omgaan met de tijd die mij gegeven is?
Dan bedoel ik zowel vrije tijd als werktijd. Eigenlijk gaat het over je hele leven op dat moment.
Voor mij gaat het om mijn aandacht verdelen over werk (de Opleiding Mindfulness en Compassiecoach / Trainer),
kinderen, het volgen van bijscholingen en leuke vrijetijdsinvullingen.
Ik wil nog altijd teveel in een week stoppen. Twee à drie dagen een opleidingsgroep, thuis zijn als mijn kinderen vrij zijn, een cursus yoga, een cursus theaterimprovisatie, schilderen en uitgaan.En dan zie ik mezelf weer op internet zoeken wat ik het leukste vind om te doen, tien opties open. En de volgende stap is mijn agenda erbij. En weer concludeer ik: dat past misschien wel allemaal in mijn agenda, maar teveel leuke dingen doen is ook niet meer leuk.
Ik heb tussen het werk als hoofdopleider van de Opleiding Mindfulness en Compassiecoach waar ik hele dagen veel aandacht geef, de kinderen, de leuke vrijetijdsinvulling toch altijd veel ‘alleen tijd’ nodig.
Die alleen-tijd zijn de meesten wel een beetje ontwend in de coronatijd waarin we veel tijd met partner of kinderen of andere huisgenoten thuis zaten.
Hoe deden we dat ook al weer? Alleen een dag thuis zijn, of in ieder geval een dag die niet van te voren ingevuld is. Wat doe je dan? Waarom was dat ook al weer nodig die alleen-tijd?
En al snel voel ik het weer wat het nu van tijd alleen is. Opladen, tot mezelf komen, voelen in plaats van denken wat je nodig heb in de tijd dat mijn kinderen zelfstandiger worden, terwijl mensen om me heen druk zijn of veel werken.
Mindful in het moment zijn en zelfcompassie oefenen. Precies wat ik mijn studenten leer.
“Op mijn vijftigste ga ik met pensioen en alleen nog maar schilderen”. Dit heb ik jarenlang gezegd, want als de vader van mijn kinderen met pensioen zou gaan wilde ik dat ook. Maar hij is nooit aan zijn pensioen toegekomen want hij leeft al 8 jaar niet meer en mijn huidige vriend is 8 jaar jonger dan hij en staat volop in zijn werkleven.
Tussen ieder in huis die zijn eigen weg gaat met een ander dagprogramma en ritme, in en uit het huis loopt, en weken die er ook voor mij verschillend uitzien, ga ik weer mijn momenten zoeken. Me-time.
Mindful momenten.
De momenten van stilte, mezelf voelen, nadenken over waar ik gelukkig of tevreden van wordt. En vooral in praktijk brengen van mijn goede voornemens om goed voor mijn lichaam te zorgen.
Vanuit die stilte ontstaat er weer ruimte.
om mezelf te voelen,
om ruimte te geven aan mijn kinderen en mijn vriend en er te zijn voor ze,
om mijn aandacht aan alle studenten en coachees te geven,
om heerlijk creatief bezig te zijn, theater, schilderen, tekenen, dansen,
en om gezond en tevreden te leven.
Om bij mezelf te komen gebruik ik regelmatig op een dag een mindful moment, ik let dan op mijn ademen, scan mijn hele lichaam, voel het contact met de stoel of bank waar ik op zit, en keer naar binnen met de vraag: wat is nu goed voor mij, of wat wil ik eigenlijk of het liefste doen. Zo komt een volgende handeling overeen met mij, en zorg ik daarmee goed voor mezelf. Een stukje zelfcompassie.
En dat is eigenlijk ook wat ik me bij mijn pensioen voorstel. De tijd nemen. En oja, ik ben dan nog niet met pensioen, maar schilderen gaat me goed af.
Wil je ook meer rust ervaren, in het nu leven, en meer zelfcompassie ontwikkelen?